Kiedy więc dzisiaj na polach zaczynają pojawiać się maszyny zbierające plony obok nich, drogami ustronnymi zmierzać będą do naszego Narodowego Sanktuarium na Jasnej Górze zastępy, w których obficie posiewa się ziarno Słowa, przechodzące fazy wzrastania aż przyjdzie czas żniwa, czas tylko Bogu znany i wiadomy. Sierpień to więc czas niezwykłego trudu, nawet czas walki. W nieodległej przeszłości, aby wybić się na wolność, „którą krzyżami się mierzy” młode pokolenie chwytało za broń. Kiedy zatrute zostały owoce tego wysiłku zmową Mocarstw, następne pokolenia imały się innego oręża właściwego nowym czasom. Sierpień stał się miesiącem robotniczego protestu, odnawianego w kolejnych rocznicach. Dziś wiemy, że wolność to dobro kosztowne. Owocuje po latach, jest wielkim dziełem wspólnym, wszystkich którzy tworzą jej przestrzenie, w których dość siły na ofiarę i poświęcenie. Dlatego korzystając z mądrości pasterskiej Kościoła i my możemy w ten wspólny wysiłek coś wnieść, co może nie zostanie od razu zauważone, ale zaowocuje, w nas samych i w tych, pośród których żyjemy. Sierpień to zwyczajowo czas abstynencji. Obowiązuje ona pielgrzymów. Z nimi w ten sposób możemy wyrazić naszą solidarność. Możemy też stawić czoła kulturze alkoholowej, która też jest systemowym sposobem zniewalania. Wolność odzyskiwać musimy po kawałku. Każdy na swoim odcinku, na swoim kawałku „frontu” może się do tego przyczynić. Takie są nasze polskie sierpnie, choć wakacyjne to jednak pełne nostalgii i zadumy.