W Kościele, we wspólnocie.

Maj to czas pięknych nabożeństw gromadzących ludzi z najbliższego sąsiedztwa, przy przydrożnej kapliczce czy krzyżu. Mimo pomykających aut przebija się śpiew litanii, który podtrzymuje, wprawiony przez wiele lat taką praktyką dominujący głos osoby starannie wyczytujący z książeczki poszczególne wezwania. Taka praktyka od pokoleń idąca w dalsze pokolenia jednoczy, zbliża i scala. Ostatecznie prowadzi też do różnorakich form współpracy integrującą ludzi na każdym poziomie społecznym. 

Tego rodzaju integracja jest potrzebna również nam jako wspólnocie wierzących. Każda parafia jest najmniejszą jednostką administracyjną. Jej zadania mają wymiar osobowy, każdy z nas z osobna  ma swoją jedyną i niepowtarzalną drogę do Boga, każdy z nas spełnia się też w rodzinie i jakieś lokalnej wspólnocie. Indywidualizm i kolektywizm wyznaczają nam więc drogę przez życie.

Bóg tak właśnie nas stworzył i do takich warunków przysposobił.  Poruszamy się w tym świecie na skutek zmazy grzechowej niejako po omacku. Ten stan nasz wykorzystuje zły duch. Dzieli, atomizuje nas i używa do swoich niecnych celów. Dlatego musimy odzyskiwać przegrywaną i traconą jedność. Czynimy to przynależąc do wspólnot czy ruchów apostolskich w Kościele. Jest ich bardzo wiele. Zaangażowanych w zgłębianie Słowa Bożego, w modlitwę, w służbę bliźniemu, posługę dla ubogich. Ważną potrzebą jest też, aby te wspólnoty wzajemnie się poznawały, wzajemnie się inspirowały, w działaniach jednoczyły.

                Pomysłem,  który zrodził się w Akcji Katolickiej jest zamiar wspólnego organizowania spotkań integracyjnych z wykorzystaniem możliwości jakie dają nam ogrody konwiktorskie. W miejsce Festynów, których ciężarów nie sposób udźwignąć mogą się wspólnoty działające przy parafii i wszyscy, którzy chcieliby się w nie angażować spotykać na wspólnym poczęstunku, na wspólnym śpiewie, na wymianie myśli, które mogą poruszyć i ożywić nasze życie i naszą wiarę.

x prob