W niedzielę Palmową odczytuje się opis Męki Pańskiej. Jest to tekst o ogromnym ładunku emocjonalnym. Dlatego nie należy się dziwić, że nie tylko wzruszał ale także przez wieki inspirował wyobraźnię artystów. Zna­mienne, że także w naszych czasach cierpiący Jezus jest osobą, z którą identyfikuje się wiele grup ludzkich. Może to nie najwłaściwsza kolejność, ale nie można nie wspomnieć o hippi­sach, kontestatorach i wszelkiego ro­dzaju wolnych ptakach, którym nie odpowiadają żadne konwenanse, umo­wy społeczne a nawet usankcjonowane prawem reguły życia. Ci w osobie Je­zusa widzą idola, który łamie trady­cyjne zasady religii oraz obyczajowoś­ci żydowskiej. Na skutek tego ściąga na siebie gniew skorumpowanej elity społeczności żydowskiej i musi odejść na zawsze. Wolny, niewinny i bezbron­ny. Dlatego można i trzeba o Nim pi­sać songi, rock-opery i musicale. Jezus jest także ideologicznym przy­wódcą dla walczących o wolność re­wolucjonistów i  partyzantów. Piętnuje niesprawiedliwe stosunki społeczne i wszelkie przejawy totalitaryzmu wła­dzy. Bogaczom grozi wiecznym potę­pieniem. Łazarza, któremu psy liżą ra­ny, umieszcza na łonie Abrahama. He­roda nazywa chytrym lisem a faryzeu­szów grobami pobielanymi. Łamie więc określony porządek społeczno-politycz­ny. Jest rewolucjonistą. Nic więc dziw­nego, że wpadł w pułapkę zastawioną na Niego przez politycznych opozycjo­nistów. Stąd Jego Ewangelię cytuje się w programach walki wyzwoleńczej. Przyjęta perspektywa interpretacji jest tak fascynująca, że ulegają jej nawet szacowni skądinąd bibliści. Można by przytaczać jeszcze wiele innych punktów odniesienia, z których dokonuje się swoistej interpretacji opisów Męki Pańskiej. Nie w tym rzecz, by był to wykaz wyczerpujący. Są to jedynie przykłady na to, jak osoba cierpiącego Jezusa ożywia wyobraźnię wielu współczesnych. Szkopuł polega jednak na tym, że przytoczone inter­pretacje są w swej istocie chybione. Lansowanie Jezusa na hippisa, kontestatora, partyzanta lub innego cierpięt­nika, zniekształca podstawowy sens jego posłannictwa. Jezus Chrystus, Syn Boży, nie po to przyjął cierpienie, by uczyć kogokolwiek partyzantki lub po­lityki. On przyszedł na świat, by od­kupić nas z grzechu. Jego śmierć to nie wynik ślepych sił, które sprzy­sięgły się przeciw Niemu. Przecież On sam był świadom zbliżającej się śmier­ci, zapowiadał ją i wychodził jej na­przeciw. Znamienny szczegół pozosta­wił w swojej Ewangelii św. Marek. Otóż, relacjonując podróż do Jerozoli­my, zaznacza, że „Jezus wyprzedzał ich, tak że się dziwili" (Mk 10, 32). A przecież nie szedł w nieznane. „Mówił im o tym, co miało Go spotkać: Oto idziemy do Jerozolimy. Tam Syn Czło­wieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą poganom. I będą z Niego szydzić, oplują Go, ubiczują i zabiją, a po trzech dniach zmartwych­wstanie" (Mk 10, 33-34). Nie sposób wyliczyć w króciutkim szkicu wszystkich wypowiedzi Pisma Św., które podkreślają odku­pieńczy sens śmierci Chrystusa. Warto może jedynie przypomnieć, że Jan Pa­weł II już na początku swojego ponty­fikatu chciał ostrzec przed zbyt łatwą i fałszywą fascynacją osobą Jezusa. Dlatego swoją pierwszą programową encyklikę rozpoczął od słów: „Odkupi­ciel Człowieka, Jezus Chrystus, jest ośrodkiem wszechświata i historii."

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl