Mijają kolejne niedziele wielkanocnego okresu. Żyjemy wciąż radością paschalnego zwycięstwa Chrystusa nad grzechem, szatanem i śmiercią. Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli ukazuje prawdę, że tylko trwanie w Bogu, w Jego miłości, niesie ze sobą pełnię radości. Wezwanie zaś do miłowania wszystkich, nawet nieprzyjaciół, ma stać się wyróżnikiem uczniów Jezusa. Znakiem takiej miłości jest oddawanie życia za drugiego człowieka. Mistrz z Nazaretu umiłował do końca każdego z nas i w Wielki Piątek potwierdził swą miłość umierając na krzyżu. Wielokrotnie na kartach Ewangelii zapisano słowa Jezusa, które świadczą, że to On oddał swe życie, bo tak chciał. To był Jego wybór, Jego decyzja.

            Gdy spoglądamy na nasze życie, gdy próbujemy odnieść je do wzoru życia i miłości Chrystusa, jakże często doświadczamy swej małości i słabości. Wiele nam jeszcze brakuje, wady i nasze grzechy nie pozwalają nam cieszyć się w pełni. Zdajemy sobie sprawę, że wciąż dążenie za doskonałością kosztuje. W tym wypadku chodzi o pokonywanie siebie. Pokora, służba, ofiara to nie są hasła współczesnego świata, niestety często i nas. Warto się zapytać czy także mnie? Może dziś nie muszę oddawać życia, by potwierdzić miłość, ale często staję przed wyborem dobra cudzego lub własnego. Które wybieram? Dla jakich wartości żyję?

            Gdy robię rachunek sumienia to widzę lepiej, gdzie stawiam swoje „ja"? Na pierwszym miejscu... wtedy gdy nie liczę się z innymi, kiedy innych poniżam, gardzę, kiedy tylko ja mam rację, moje musi być na górze...  To nie jest naśladowanie Chrystusa, ani kroczenie drogą Jego nauki. To zaprzeczenie wszystkiemu co płynie z Dekalogu i przykazania miłości.

            Co jest więc dziś trwaniem w Chrystusie? Przede wszystkim to trwanie w łasce, to wierność w małżeństwie i kapłaństwie, to troska o zbawienie swoje i innych, to dbanie o zachowanie Bożych przykazań. To walka z tym, co nas od Boga oddala.

            Dziś nasza parafia obchodzi uroczystość przyjęcia przez dzieci I Komunii świętej. Podczas niej młodzi chrześcijanie odnawiają przyrzeczenia chrzcielne. Po raz pierwszy same mówią Bogu, że chcą kroczyć Jego drogami przez życie, że pragną wspierani odtąd Ciałem i Krwią Chrystusa, realizować powierzone przez Boga zadania. Tym najważniejszym jest świętość, która wiedzie do zbawienia, czyli do zamieszkania w domu Ojca w pełni radości i szczęścia, które trwać będzie bez końca. Przypomnij sobie swój własny dzień, podczas którego przyjąłeś Chrystusa do swojego serca. O czym wtedy myślałeś? Co wtedy Bogu obiecałeś? Ile z tych obietnic zrealizowałeś? Ile wciąż czeka na zrealizowanie? Ile zaniedbałem? Wróćmy do pierwotnej miłości, do żarliwości i do wypełnienia obietnic złożonych przed laty. Dążmy do świętości, która jest najkrótsza drogą do bycia zbawionym...

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl