Wystarczy kilka dekad przedreptać po tym świecie, aby uodpornić się na brzmienie słów nowość, reforma, odnowa, przemiany… Jakże wiele ich było w naszej ojczyźnie w ciągu ostatnich zaledwie kilkunastu, no powiedzmy: kilkudziesięciu lat. Co się zmieniło? No, bardzo wiele się zmieniło. Trudno tu jednak mówić o jakichś wyraźnych rewolucjach. Coś bowiem się poprawiło, ale dla równowagi co innego z kolei uległo pogorszeniu. Wystarczy pomyśleć na przykład o reformie służby zdrowia lub o reformie oświaty – przecież tam wciąż coś się zmienia, ale chyba tylko po to, aby trudniej się było zorientować czy w ogóle mamy jeszcze do czynienia ze zdrowiem, czy z jakimkolwiek oświeceniem. Dzieje się tak głównie dlatego, że wszystkie owe przemiany nie sięgają gruntu, ale są raczej kładzeniem farby na rdzę…

Nie tak ma być w królestwie Chrystusowym. Pan Jezus, widząc nieskuteczność wszelkiego rodzaju reform dokonywanych na kamiennych tablicach, mówił – odnosząc się do owych reformatorów: powiedziano wam… a Ja wam mówię… I co tak ważnego, nowego mówił Pan Jezus? Nowego – nic, ale cofnął myślenie ludzi do początku, do fundamentów: mowa wasza niech będzie tak – tak, nie – nie, a co nadto jest od złego pochodzi.

Nic dziwnego, że św. Paweł w pierwszym dzisiejszym czytaniu poucza nas: w Chrystusie wszystko stało się nowe, a kto pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. Dlaczego w Chrystusie można osiągnąć to, czego nie są w stanie przeprowadzić najwięksi reformatorzy tego świata? Właśnie dlatego, że Pan Jezus sięga do absolutnego początku, gdy człowiek jeszcze był poddany Bogu. Tam był szczęśliwy, bo nie znał kłamstwa ani jakiegokolwiek grzechu – nie trzeba więc było niczego naprawiać. Wystarczy więc – według Pawłowej logiki – pojednać się z Bogiem, stanąć blisko Niego i słuchać Go. I oto wnet wszystko zacznie stawać się nowe – na zawsze odmienione.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl