Od dawien dawna ludzie wiedzieli, że za otrzymane dobra powinni dziękować Bogu, dlatego Abram zasobny bardzo w trzody, srebro i złoto – wciąż cieszący się opieką Najwyższego – zbudował ołtarz dla Pana, na którym składał najwyższej czci ofiary.

Ofiary składane Bogu były różnego rodzaju: były te całopalne, polegające na paleniu zwierząt w całości, aby wyrazić w ten sposób ideę całkowitego i nieodwołalnego oddania daru ofiarnego. Później wśród Semitów rozpowszechnił się również inny rodzaj ofiary (zebah, selamim) jako posiłku spożywanego w obliczu Pana. Ofiara ta polegała na oddzieleniu części żertwy ofiarnej, która według prawa należała się Bogu (krew rozlana, tłuszcz spalony), a mięso spożywali biesiadujący. Obrzędowi temu towarzyszyła świadomość sakralności tegoż przedsięwzięcia – wszyscy zdawali sobie sprawę, że spożywają pokarm święty, bo ofiarowany Bogu i spożywany „w Jego obecności”.

Nie było więc do pomyślenia, aby ów święty pokarm profanować wyrzuceniem lub dokarmianiem psów. Zwłaszcza w ostatnim wypadku byłoby to karygodnym świętokradztwem, jako że psy uznawane były za zwierzęta nieczyste. Stąd podczas obchodów Paschy Izraelici mieli zaprosić sąsiadów do spożywania baranka, gdyby rodzina była za mała, aby zjeść go w całości. Cokolwiek by pozostało w ogniu miało być spalone. Z pewnością niejeden pies irytował się na takie marnotrawstwo, ale był to przecież pokarm święty…

Stąd zrozumiałe są słowa Pana Jezusa, aby nie rzucać psom tego, co święte. Dodatek o rzucaniu pereł przed wieprze miał zapewne wyłącznie spotęgować wrażenie bezsensowności takich zachowań. Dalsza część wypowiedzi Chrystusowej podkreśla konieczność życzliwego ustosunkowania się do bliźnich do tego stopnia, by nie szukać dla siebie wygód – by chodzić wąską drogą  oraz wchodzić ciasną bramą, ale ta dobroć i serdeczność ma swoje granice. Dzielić można się i nawet trzeba tym, co należy do ludzi, to zaś, co Boże, ofiarowane może być wyłącznie świętym. Stąd pytanie o sens umieszczania w programach wielu uroczystości - jako punktu centralnego - Mszy św., w której niejako z musu korzystać mają zupełnie niezainteresowani, a wręcz niegodni… Pytanie również o sens święcenia wielu instytucji i przedmiotów, stających się potem narzędziem łamania prawa Bożego – jak na przykład hipermarkety nastawione na niepotrzebną prace w dni świąteczne.

Nie rzucajcie pereł przed wieprze – to mocne słowa, ale wypowiedziane przez Pana Jezusa, więc tym bardziej trzeba się nad nimi poważnie zastanowić.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl