To oczywiście nie jest propozycja na obecne czasy? Tak sobie powiedział Pan Jezus o ciasnej bramie do ludzi, którzy i tak po tym życiu niewiele sobie obiecywali… Od zawsze są ubodzy, bez realnych perspektyw wzbogacenia się, czy osiągnięcia jakiegokolwiek znaczenia… Ot, pewnie taka psychologiczna pociecha dla mało ambitnych. Wiadomo przecież, że nasze czasy wymagają zwinności piskorza oraz siły w łokciach i odporności na ból w tym miejscu.

Jest w tym pewna logika, nie obca zresztą i samemu Panu Jezusowi, który jak najbardziej mobilizował do aktywności, chociażby w słowach: Królestwo Boże doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. No, proszę! I jak się to ma do dzisiejszej zachęty aby poprzestawać na małym i wchodzić przez ciasną bramę?

Bogu na imię Miłość. Miłość zaś to przede wszystkim oddanie i poświęcenie, czyli pomijanie siebie, zapominanie o sobie – ciasna brama. Po ludzku rzecz biorąc nie ma w tym żadnego interesu. Bo co będę miał z tego, że komuś pomogę, tracąc coś ze swego? Niestety życiowa praktyka utrwala w nas przekonanie, że po prostu… nie warto. Na wdzięczność bowiem nie ma co liczyć, a straty trudno odrobić. Jak więc traktować naukę Mistrza z Nazaretu?

Ów Mistrz zaledwie przypomniał coś, co w duszę człowieka wpisuje Bóg już w momencie jego stworzenia. Ostatecznie wzorcem jest sama Miłość. Stąd i Abram nie potrzebował pouczenia, by wiedzieć, że należy trzody rozdzielić i – pomijając przywilej starszeństwa – dać prawo wyboru pastwisk Lotowi. Nie przejmował się, że pozostały mu tereny mniej urodzajne, bo tak już jakoś to jest, że gdy ktoś traci, to wnet zyskuje. Bóg natychmiast obiecał mu nie tylko te pastwiska na własność, ale co tylko mógł objąć wzrokiem. I co? Nie warto było ustąpić miejsca w tej kolejce? Zresztą nie tylko ta korzyść go spotkała. Pamiętamy bowiem, że na żyznych pastwiskach Lota wnet spotka nieszczęście w postaci wrogiego napadu, z której to opresji wydobędzie go zresztą żyjący w bezpieczeństwie i spokoju Abram…

Aby być szczęśliwym wystarczy mieć Boga za przewodnika i uważnie odczytywać znaki czasu. Pan już sam zadba o to, by człowiek w odpowiednim czasie znalazł się na właściwym miejscu. Chodzi o to, by nie pchać się gdy On nie wzywa, ale też nie uciekać gdy wskazuje miejsce.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl