Św. Jan jest bodaj jedynym świętym – poza Matką Najświętszą – którego Kościół czci  podwójną uroczystością: narodzin i męczeństwa. To już wystarczy za odpowiednią rekomendację tego świętego. Na tle jednak niebywałych wydarzeń związanych z jego przyjściem warto się zastanowić nad tym, co stanowi otoczkę życia każdego z nas, a w wypadku św. Jana i jego rodziny było szczególnym znakiem łączności człowieka z Bogiem.

Chodzi mianowicie o znaki. W wypadku patrona dnia dzisiejszego było ich kilka, a każdy był na tyle znaczący, aby uwiecznić go dla przyszłych pokoleń poprzez zapis w Księdze Słowa. Można by mówić o niepłodności Elżbiety jako o znaku – niewątpliwie coś musiało to oznaczać Skoro Pan Bóg i tak planował obdarowanie ich potomstwem, to dlaczego tak późno? Może dla wypróbowania ich wiary i wytrwałości? Może dla wzrostu pobożności? Jeśli tak, to pewnie te cele zostały osiągnięte. Kolejnym znakiem był objawienie Anioła w przybytku, następnym – utrata mowy przez Zachariasza; dalej: poruszenie dziecięcia w łonie Elżbiety w momencie spotkania z Maryją; jeszcze inny, cudowny znak to odzyskanie mowy przez Zachariasza.

Może nad tym ostatnim znakiem warto się chwilę zatrzymać. Otóż każdego dnia ludzie, często młodzi i zdrowi, zaskakiwani są przykrymi nowinami w stylu pojawienia się bólu czy kłucia w określonym miejscu ciała, tracą zdrowie na skutek wypadków, po rutynowych badania lekarskich dowiadują się o strasznych chorobach, mimo że nic im teoretycznie nie dolega… Wówczas poranek jednego dnia staje się zupełnie niepodobny do wieczora. Lawina myśli oraz kryzysowa atmosfera poszukiwania ratunku niejednokrotnie odbiera zdolność analitycznego myślenia. Jeśli jesteśmy ludźmi wierzącymi, to musimy zadawać sobie pytanie: Co to oznacza? Znam człowieka, który w krótkim czasie, na skutek różnych okoliczności stracił niemal cały dorobek życia, a następnie – bez własnej winy – uległ bardzo ciężkiemu wypadkowi. (Dosłownie: kazus Hioba.) Ten zaś, otrząsnąwszy się z pierwszych myśli, zapytał tylko: Ciekawe, co Pan Bóg chce mi przez to powiedzieć?

To postawa wiary. To sposób myślenia, który niewątpliwie charakteryzował Zachariasza oraz wielu innych, naprawdę zjednoczonych w miłości z Bogiem. Czy i mnie stać na takie refleksje wobec tak wielu znaków, na które wskazuje Bóg w biegu zwykłej codzienności?

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl