Ostatnie dziesięciolecia przyzwyczaiły nas do tego, że podróżowanie nie jest niczym nadzwyczajnym, nie jest już tak męczące, a przede wszystkim możliwe niemal dla każdego. Dziś, gdy uczestniczymy w pielgrzymkach czy to autokarowych, czy kolejowych, trudno już tak naprawdę mówić o jakimś umartwieniu wyrzeczeniu czy pielgrzymim trudzie.

Wiadomo jednak, że nie sposób pielgrzymowania jest najważniejszy, ale cel. Wiele osób odbywa niejednokrotnie długie pielgrzymki, by znaleźć się w miejscach dotkniętych szczególniejszym rodzajem łaski Bożej: Jasna Góra, Fatima, Lourdes… Poskracały się nam dystanse i wiele osób naocznie doświadczyło magii oraz szczególnej atmosfery religijności tam panującej. Ileż to osób, udając się na te święte miejsca, żywi silną nadzieję na odmianę swego losu! Nie wszystkim się udaje, ale trzeba wierzyć. To przecież doradził zdesperowanemu ojcu sam Pan Jezus – i opłaciło się!

Z jakim nastawieniem my sami ocieramy się o największe świętości? I to niekoniecznie w znaczeniu tych miejsc, w których Pan Bóg potwierdził swą obecność licznymi cudami. Jeśli pragnieniem chorującej od dawna kobiety było choćby dotknąć się szat Chrystusowych, to czegóż my dostępujemy goszcząc naszego Pana w sercach swoich. Nie bój się, tylko wierz – tak przemawiać On będzie do serc naszych i dobrze byłoby Go usłuchać, bo od wiary przecież uzależnia Pan Jezus dokonanie cudów.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl