Święci Piotr i Paweł… Dziś mówimy o nich jako o filarach Kościoła, a przecież kiedyś stali po dwóch stronach barykady – był taki czas… A nawet gdy już mówić można było o nawróceniu Szawła, to przecież nie mogli oni tworzyć zgranego zespołu. Właściwie wszystko ich różniło, poczynając od pochodzenia, poprzez status społeczny, wykształcenie, znajomości itd. Zupełnie nie pasowali do siebie, ale ostatecznie połączył ich Chrystus Pan, dla którego byli gotowi oddać życie, a On przyjął Pan tę ich ofiarę.

Zanim jednak do tego doszło, obaj dali świadectwo szczególnej opieki Bożej nad nimi: Piotr w cudowny sposób wyrwany z herodowego więzienia oraz Paweł, który przewidując bliską śmierć oraz nagrodę za ziemskie życie zaświadcza: Pan stanął przy mnie i wzmocnił mnie. Nie mogło być inaczej. Przecież posyłając apostołów na trudną ewangelizacyjną pracę miał nasz Pan świadomość, że spotkają się oni z wrogością całego świata zła. Nie mógłby ich więc pozostawić własnemu losowi – wspierał na każdym kroku. Tak zresztą czyni w odniesieniu do każdego, który w Nim pokłada całą swą ufność. Pytanie z dzisiejszej Ewangelii a wy za kogo Mnie uważacie wybrzmiewa przez wieki, niepokojąc i mobilizując do udzielenia odpowiedzi. W sytuacji gdy trwa wojna światów (świata dobra i zła lub – jak to mówił Sługa Boży Jan Paweł II cywilizacji życia i cywilizacji śmierci) nie można pozostawać obojętnym – trzeba się opowiedzieć po jednej ze stron. Tym, którzy się nie zawahają, obiecuje Pan nagrodę już tu na ziemi, ale przede wszystkim tę wieczną.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl