Kto winien?

Kiedy zapytamy dziecka czemu dostało jedynkę w szkole, najczęściej usłyszymy odpowiedź, iż to nauczyciel był złośliwy i się uwziął. Kiedy spytamy kierowcę czemu otrzymał mandat za zbyt szybką jazdę samochodem, usłyszymy, że policjant był złośliwy, albo, że ktoś postawił idiotycznie znaki drogowe. Przerzucanie winy na kogoś innego, na jakiś splot okoliczności, tzw. zły los to jeden z mechanizmów obronnych naszej psychiki, który nazywa się mechanizmem projekcji. Człowiek który nie kontroluje sam siebie, swojego zachowania, postępowania – bardzo szybko naraża się na stanie się zadufanym w sobie egoistą, bez najmniejszej szansy na pojawienie się choćby odrobiny samokrytycyzmu. Każdy z nas zapewne niestety nie jeden raz w swoim życiu spotkał człowieka, który sam o sobie mówi, że jest doskonały, nie popełnia błędów, a jeśli zwraca mu się uwagę na niestosowność jego zachowania, reaguje agresją lub obraża się.  Taka postawa niestety przenosi się również na relacje takiego człowieka z Bogiem. To właśnie tacy ludzie nie chodzą do spowiedzi – bo po co? oni przecież nie popełniają żadnych grzechów, nie mają za co Pana Boga przepraszać.

Dziś widzimy w pierwszym czytaniu jak zachowuje się król Dawid. Popełnia straszną zbrodnię, wykorzystuje czyjąś żonę, skazuje na śmierć jej męża. Jednak nie szuka dla siebie żadnych usprawiedliwień, nie wyszukuje skomplikowanych okoliczności łagodzących, nie mówi, że to ona go sprowokowała. Wręcz przeciwnie: Dawid zgodnie z prawdą bierze całą winę na siebie i wprost mówi to Bogu. I właśnie w tym momencie widać doskonale co ceni Pan Bóg, za to iż Dawid staje w prawdzie, jego grzech zostaje mu odpuszczony. Każdy z nas musi się starać, aby potrafić stawać w prawdzie najpierw przed sobą, a później dzięki temu przed samym Bogiem.

Ks. Tomasz

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl