W połowie VIII w. przed Chrystusem założono Rzym. Wraz ze wzrostem zamożności stało się jasnym, że trzeba mieć się na baczności przed najazdami uboższych a silniejszych. Dlatego ok. połowy VI wieku powstały pierwsze mury miasta. Okazały się one bardzo przydatne. Gdy w początkach IV wieku Rzym przeżył najazd Galów, czyli Celtów, zdecydowano się zaopatrzyć miasto w nowe mury i aż do czasów Aureliana, czyli przez blisko 700 lat nie trzeba było niczego poprawiać. Dlaczego? Bo Rzym był potęgą! Granice jego daleko rozsunięte poza obszar Wiecznego Miasta, które było bezpieczne…

Dlaczego więc apokaliptyczna Księga, mówiąca o nowym Jeruzalem, solidnym, zbudowanym na dwunastu warstwach fundamentu, wspomina jeszcze o murze wielkim i wysokim? Pytanie: Po co? Czy w tym nowym mieście, zstępującym z nieba, trzeba się będzie jeszcze czegoś obawiać? Po co takiemu miastu mury?

U autorów natchnionych zaskakują nas niektóre sformułowania, jak choćby to: Na początku roku, gdy królowie zwykli wyruszać na wojnę…(2 Sm 11,1) Taki zwyczaj? Przyzwyczajenie takie? Trudno nam to dziś zrozumieć, ale tak widocznie było i to już daje obraz zagrożeń w tamtych, odległych czasach. Miasto bez murów nie miało szans na przeżycie. Wracamy więc do pytania: Po co mury w nowym Jeruzalem?

Nowe Jeruzalem, zstępujące od Boga, miało kojarzyć się wyłącznie z szczęściem, pokojem i radością. Tego zaś nie ma bez podstawowego dobra – pokoju. Prawdopodobnie dlatego autor natchniony napisał o wielkim i wysokim murze, którego już nikt nie będzie w stanie zdobyć i dlatego miasto to będzie prawdziwie miastem pokoju.

Na uwagę zasługuje jeszcze jeden szczegół: dwanaście warstw fundamentu owego muru – to krew męczeńska Apostołów Baranka. To broń niezwyciężona. Wszak On przez Krew swoją zniszczył potęgę szatana. Naśladujący Go Apostołowie tworzą więc niewzruszony fundament bezpieczeństwa. Niczego nie trzeba się obawiać, gdy jest się blisko Baranka.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl