Doskonale znana przypowieść o pannach mądrych i głupich, nabiera nieco innego wyrazu, gdy zwrócimy uwagę na ogólną ocenę postaw owych panien mądrych. Każdy bowiem analizując wspomnianą przypowieść, choćby nawet miał wewnętrzne wątpliwości, rację przyznaje jednak owym pannom roztropnym. Wątpliwości te mógłby uciszyć Pan Jezus jednym słowem komentarza, w stylu: Patrzcie, jak to owe samolubne kobiety myślały wyłącznie o sobie… A tu nic! Wręcz odwrotnie – roztropne weszły na ucztę weselną, a nieroztropne usłyszały: Nie znam was. No i komentarz przeciwny do oczekiwanego: Czuwajcie, bo nie znacie dnia ani godziny. W domyśle pozostaje: Was może spotkać to samo. To samo, to znaczy co? – Nie wejdziecie na ucztę królestwa niebieskiego. A to przecież sprawa priorytetowa. Jak można nie wejść do nieba? Po co wówczas udręki życia doczesnego, jeśli nie byłoby perspektywy szczęścia wiecznego?

Właśnie dlatego trzeba uważać, dlatego trzeba nieustannie być gotowym. Nieustannie. Panny nieroztropne nie dostąpiły tego szczęścia. Czy więc przynajmniej część odpowiedzialności za ten stan nie ponoszą owe roztropne? Dlaczego nie wytknął im tego Pan Jezus? Spójrzmy na to inaczej: jeśli uczeń pozwala koledze spisywać zadanie przed lekcjami – to jest w porządku? Może trzeba by napiętnować tych, którzy myślą wyłącznie o sobie i nie pozwalają…? Wbrew pozorom to historia nieco podobna. Egoizm? Nie! W tym wypadku byłaby to nieuczciwość i hamowanie rozwoju intelektualnego kolegi.

A oliwa dla nieroztropnych? Argument mądrych był istotnie mądry: Mogło by i nam i wam nie wystarczyć. A przykazanie miłości jak brzmi? – będziesz miłował bliźniego jak siebie samego… Jeśli nawet mogłyby doraźnie pomóc, to bardziej niż prawdopodobne, że zaszkodziłyby sobie. Nie każda nieżyczliwość jest naganna.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl