W święto Przemienienia Pańskiego stykamy się w pierwszym czytaniu liturgii słowa z fragmentem apokaliptycznej Księgi Daniela: prowadzi nas on do wizji Syna Człowieczego, który na końcu czasów przyjdzie w Swojej chwale, by sądzić całą ludzkość; nie ma nas to wszystko przerażać i napełniać strachem, ale pomóc  w wyobrażeniu sobie Bożego majestatu i chwały, napełnić ufnością, ale i zmotywować do wysiłku na rzecz troski o postępowanie zgodne z zamysłem Stwórcy wyrażonym w przykazaniach i nieustannie  aktualizowanym w nauczaniu Kościoła.

   Z kolei w Drugim Liście św. Piotra odnajdujemy zachętę do trwania w wierze przekazanej nam i potwierdzonej przez świadectwo Apostołów. Piotr przywołuje właśnie ową scenę z Góry Tabor, której był naocznym uczestnikiem i dzieląc się własnym doświadczeniem wzywa do ufności i pogłębiania wiary.

   Istota owego krótkiego w zapisie Mateuszowym fragmentu Ewangelii opisującej Przemienienie Chrystusa, zwraca szczególną uwagę na  potwierdzający i uwiarygadniający posłannictwo Jezusa głos z nieba, słyszany przez uczniów po tym, jak ukazał im Swoje Boskie oblicze. To niezwykłe doświadczenie ma umocnić wiarę uczniów oraz uzdolnić ich do późniejszego świadczenia o bóstwie Mistrza.

  My wiemy, kim jest Chrystus; zbliżajmy się więc do Niego jak najczęściej z wiarą i ufnością, wsłuchując się w Jego głos; żyjmy autentycznie wiarą, by po trudach doczesnej pielgrzymki móc na wieki wpatrywać się w Jego Boskie oblicze w Królestwie Niebieskim.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl