Wszyscy narzekamy na brak czasu, choć ten niedostatek najczęściej wynika z niewłaściwego gospodarowania nim. Iluż to ludzi, osiągnąwszy wiek sędziwy, nie może powstrzymać się od żalu nad utraconym życiem, a właściwie nad tym, co w nim można było dobrego uczynić!… Dobrze, że w ogóle pojawia się ten typ refleksji, ale – niestety – po niewczasie.

Czas jest rodzajem pociągu wolno przesuwającego się obok rampy naszego życia – kolejne wagony zasypujemy bądź to wypracowanymi dobrami, bądź śmieciami, a niektóre – z powodu naszego lenistwa – suną dalej pusto… Ktoś kiedyś je przejrzy i zażąda sprawozdania z niewykorzystanych okazji, czy też wykorzystanych źle. Nie ma czasu na zabawy! Dzieciństwo trwa zwykle bardzo krótko, a po nim – praca, praca, praca. Musi ona być tym intensywniejsza, im większa jest świadomość kończącego się życia. Nikt z nas nie wie, kiedy ów kres nastąpi, ale wystarczy przykład Chrystusa z dzisiejszej Ewangelii: pożegnać się z najbliższymi? Pogrzebać zmarłego? Nawet te – wydawać by się mogło – najbardziej humanitarne czynności stają się stratą czasu wobec najważniejszego zadania – głoszenia królestwa Bożego. Czymże więc przy tym są nasze błahe zajęcia i korzystanie z zabijaczy czasu?   

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl