Boskie i cesarskie.

 W naszym świecie Boskie zdaje się być w defensywie. Chociaż my chrześcijanie żyjemy gwarancją zwycięstwa, to jednak jego wyobrażenie zdaje się nas nie zadowalać. Cóż nam po szczęściu które przyjdzie po ziemskim życiu, które nie da się zmierzyć czasem ani żadnym kawałkiem przestrzeni. Czasami bez zbytniego przekonania oddajemy naszą przyszłość Bogu, nie do końca przekonani, że wiele zależy też i od naszej współpracy, od nabrania takich umiejętności, że będziemy potrafili Bogu powiedzieć w każdej chwili swoje „fiat”. Bóg Ojciec w Swoim Synu nas zbawił, co polega też nam tym, że z każdego fragmentu naszego życia możemy odnieść się do Chrystusa, sięgnąć z wiarą po Jego zasługi. Sakramenty jak strumienie są w stanie w każdej chwili zasilić zasuszoną glebę naszych serc, ugasić nasze pragnienie, nakarmić nas zgłodniałych. Musi w nas żyć jednak to dążenie, jak w Jezusie Chrystusie, aby dawać posłuch woli Ojca.

                Tymczasem swoje robią obecni cesarzowie. Modelują umiejętnie nasze życie, określają nasze potrzeby wyzwalają w nas pragnienia, których istnienia dotąd nawet nie podejrzewaliśmy. Potrafią podać w ponętny sposób nawet to co trąci brzydotą. Dla swoich celów odgradzają nas od świata, bo w każdej postaci żywią się nami, naszymi talentami, naszą pracą, poświęceniem. Umiejętnie wkręcają nas w kołowrót swoich spraw, aż do utraty własnej świadomości a z tym i godności.

Dlatego Ten, który jest Prawdą i z Prawdy pochodzi stawia pytanie o to komu służyć, Bogu czy cesarzowi. Cesarstwa mijają, jedno przychodzi po drugim, Bóg trwa wiecznie. Wolny człowiek musi więc i oddzielić i wybrać. Nie ma innej drogi.

xm

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl