W naszym parafialnym Ośrodku Rekolekcyjnym podczas tych wakacji gościmy już drugą grupę młodzieży, która według wskazań Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, pragnie przeżyć 15 dni rekolekcji. Tym razem są to osoby 11-15 letnie. Przeżywają drugi stopień Oazy Nowej Drogi.

W naszym parafialnym Ośrodku Rekolekcyjnym podczas tych wakacji gościmy już drugą grupę młodzieży, która według wskazań Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, pragnie przeżyć 15 dni rekolekcji. Tym razem są to osoby 11-15 letnie. Przeżywają drugi stopień Oazy Nowej Drogi.

Głównym celem jest ukazanie relacji między nami a Bogiem w Trzech Osobach, Maryją, rodzicami i bliźnimi, których spotykamy na drodze naszego życia. Program dnia wypełniają pewne stałe punkty:

jutrznia, szkoła śpiewu i liturgii, namiot spotkania, wyprawa otwartych oczu, spotkanie w grupach, pogodny wieczór czy modlitwa wieczorna, jednak najważniejsza jest Msza św. Gdy wspomnimy jeszcze o udziale młodych osób w różnych grupach; jak choćby porządkowej, gospodarczej, liturgicznej - to możemy sobie wyobrazić, że czas dnia upływa szybko. Za nami już dwie trzecie drogi tajemnice radosne i bolesne różańca św. Przed nami chwalebne, a wśród nich dzień wspólnoty, który zaprowadzi nas do Trąbek Wielkich - sanktuarium maryjnego. Tam wraz z innymi wspólnotami pod przewodnictwem ks. bpa Ryszarda Kasyny będziemy świętowali Zesłanie Ducha Świętego. Staramy się także umilać czas pobytu w Wejherowie wyprawami do interesujących miejsc miasta  klasztoru, Kalwarii, Kolegiaty, na rynek czy do parku. Myślę, że w pamięci wielu pozostanie spotkanie z

grupą młodzieży z Gdańska i okolic, która dała świadectwo swej wiary i niełatwej drogi przez dotychczasowe życie rodzinne, w którym pojawił się problem uzależnień, głównie od alkoholu. Spotkanie Chrystusa poprzez odnalezienie swego miejsca w grupie osób, które doświadczały podobnych trudności, sprawiło, że nauczyli się nadawać sens swemu życiu, odkryli swoją godność i wartość. Pomocą im służy ks. Bogdan, który nie tylko służy posługą sakramentalną, ale też zastępuje ojca. Czas zabaw, tańców, gier wciąż nam przypomina o naszym dziecięctwie. Radość, która się pojawia przypomina nam, że Bóg kocha każdego z nas i pragnie, byśmy byli "świętymi uśmiechniętymi", bo inaczej nikogo do Chrystusa nie przyprowadzimy.

Jako kapłan posługujący w tej wspólnocie, zgrzeszyłbym, gdybym nie wspomniał o pięknej i owocnej pracy moderatorki i animatorów: Agnieszki, dwóch Magd, Joli, Sambora i Maćka oraz pięknie śpiewającego i grającego naszego kleryka Tomasza. To dzięki ich sercu i poświęceniu, na

moich oczach nasza grupa staje się rodziną, a rozwój życia duchowego młodzieży biegnie we właściwym kierunku. Cudowne są wezwania modlitw spontanicznych wznoszonych przez uczestników: przeproszenia, dziękczynienia, prośby i uwielbienia. Mnie, już trochę starego kapłana, mobilizują do gorliwszej służby i spoglądania na życie pod wciąż nowym kątem. Albo zabawa w "cichego przyjaciela" , podczas której obdarza się wylosowaną osobę czymś co się zrobiło własnymi rękoma - cieszy to bardziej niż najdroższy prezent kupiony w sklepie.

Warto przeżyć choć raz takie rekolekcje, bo wtedy nabiera się ochoty na następne.