„Na oślątku, źrebięciu oślicy”.

Bohaterscy mężowie Izraela nie potrzebowali koni, znaku próżności i pychy. Wystarczył Samsonowi ten zwierzak i ośla szczęka aby pobić Filistynów. I Dawid paradował na tym zwierzęciu jako zwycięski przecież król. Nie mógł więc w inny sposób przybyć do świętego miasta, dziedzictwa Dawidowego ten „nowy król”. Zadbali apostołowie i zadbały o to przyjazne Chrystusowi tłumy, by wszystko było jak za Dawida zwycięsko powracającego do Jerozolimy.

Młodziutki osioł, niemalże źrebię, wierzchnia na nim szata kogoś z towarzyszących Chrystusowi, padające pod stopy zwierzęcia gałązki palmowe i donośne „Hosanna”, które niosło się po ulicach miasta. Takiej owacji nikt się nie spodziewał i takiego entuzjazmu nikt nie przewidział. Było za co, był powód, była potrzeba, aby poruszyć przybyłych na święta paschalne przybyszów z najdalszych zakątków Palestyny. Musieli wiedzieć i dołączyć do grona tych, którzy „widzieli”, i „słyszeli”, jako przybysze musieli przejść przyśpieszoną edukację. Obok Chrystusa nie da się przejść obojętnie, trzeba mieć swój własny stosunek do Niego. Trzeba Go albo pokochać albo znienawidzić, zaakceptować albo odrzucić. Nie ma innych alternatyw.

W te pamiętne i uroczyście przypominane dni było wszystko,  od miłości po nienawiść, od wyrazów sympatii po agresywną niechęć. Wszytko to mógł i musiał wycierpieć Chrystus, by pokazać jak łatwo może człowiek stracić formę i ile trzeba starania, aby ją odzyskał. Przelana krew Syna Bożego, Baranka, hańbiąca śmierć. Wszystko to po to, aby człowiek widział  „za jaką cenę został nabyty”.   Celebracja uroczystego, królewskiego wjazdu Jezusa do Jerozolimy jest wyrazem naszej wdzięczności, ale jeszcze bardziej pokazuje nam, komu zawdzięczamy nasze zbawienie wieczne i ugruntowanie w prawdzie i miłości w życiu doczesnym.

x.prob