Czytając dzisiejszą Ewangelię zwraca moją uwagę postawa Marii Magdaleny. To ona była pierwszą osobą, która udała się do grobu Jezusa. Jak bardzo musiała za Nim tęsknić, skoro już z samego rana, gdy było jeszcze ciemno, wstała i poszła do Jego grobu. Raczej nie spodziewała się niczego nadzwyczajnego. Po prostu kochała Jezusa tak mocno, że chciała być blisko nawet po Jego śmierci. I dzięki temu pragnieniu bliskości, jeszcze nawet o tym nie wiedząc, pierwsza z towarzyszy Jezusa, zobaczyła znaki zmartwychwstania. Czy ja mam wystarczająco dużo miłości do Jezusa, żeby wstawać rano specjalnie dla Niego i szukać Go nawet, gdy wydaje mi się, że jest daleko ode mnie? W jej postawie podziwiam też jej zaufanie do tych, których Jezus sobie wybrał na uczniów. Pierwsze, co zrobiła po zobaczeniu pustego grobu, to pobiegnięcie do uczniów Jezusa, którym On ufał i powiadomienie ich o wszystkim, co zobaczyła. Dzięki temu i oni mogli pobiec i zobaczyć, a przez to i uwierzyć w zmartwychwstanie. Po całym Wielkim Poście może się wydawać, że nadeszła pora na odpoczynek od postanowień i pracy nad sobą, ale właśnie dzisiaj, w Niedzielę Wielkanocną, Maria Magdalena pokazuje mi, że szukać Jezusa i Jego bliskości powinnam zawsze, nie nawet po największych trudach, ale zwłaszcza po największych trudach, na przykład właśnie takich, jakie przyniósł ze sobą ten czas oczekiwania na zmartwychwstanie Jezusa. Niech ten czas Wielkanocnej radości będzie odpoczynkiem, lecz nie od Boga, tylko z Bogiem. Bo to właśnie w Jego obecności mogę znaleźć największy spokój i odpoczynek, który mnie umocni.