Kochani! Dzisiejsza Liturgia Słowa, przypomina nam prawdę o nas samych. O tym, kim tak naprawdę jesteśmy w oczach naszego Boga. Czy można chcieć usłyszeć jeszcze piękniejsze słowa od tych, że: "Jestem świątynią Boga, ponieważ Bóg upodobał sobie we mnie mieszkanie?" W Starym Testamencie Świątynia była miejscem Najświętszym, Jedynym, Wybranym, ponieważ w Niej przebywał Najwyższy - Bóg Wszechmogący. Wraz z objawieniem się naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa, Bóg zapragnął przebywać we wnętrzu człowieka poprzez sakramenty. Czy jestem tego świadom, do jak wielkiej godności wezwał mnie Pan - mój Bóg? A może nigdy nie zdawałem sobie z tego sprawy, kim tak naprawdę jestem? Noszę w sobie Boga, którego niebiosa nie są w stanie ogarnąć. Czy zdaję sobie sprawę, że niosę Go wszędzie tam gdzie idę i z kim się spotykam? Być może to właśnie ja jestem pośrednikiem w spotkaniu się Boga z człowiekiem, który już dawno odszedł z kościoła. A może nie chcę Go nosić, bo grzech ma dla mnie większą wartość, niż On? Przypomnijmy wtedy sobie słowa św. Pawła: "Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście".