Święty Leon Wielki

Pochodził z prowincji Toskania w Italii, z okolic włoskiego miasta Viterbo. Urodził się pod koniec IV wieku. Zdobył wykształcenie w rzymskiej retoryce, jak również dał się poznać jako wybitny dyplomata i teolog (W. Zalewski). Św. Leon postanowił swoje życie poświęcić na służbę Bogu i Jego Kościołowi, dlatego przyjął święcenia diakonatu. Papież św. Celestyn 1 (422-432) podniósł św. Leona do godności archidiakona rzymskiego i wyznaczał go do spełniania ważnych misji kościelnych. Tak więc nasz Patron został wysłany do św. Augustyna, biskupa Hippony w północnej Afryce, do niego pisał list św. Cyryl Aleksandryjski z prośbą o wstawienie się u papieża w pewnej sprawie. Już jako diakon św. Leon dbał o czystość wyznawanej przez chrześcijan wiary. Prosił więc Jana Kasjana, aby napisał specjalną rozprawę (O wcieleniu Pana) przeciwko Nestoriuszowi i jego błędnej nauce. Św. Leon był dobrze znany duchownym rzymskim, jak i ludowi Wiecznego Miasta, cieszył się tam wielką powagą i powszechną sympatią. Nic więc dziwnego, że po śmierci św. Sykstusa III (+440) wybrano na stolicę Piotrową św. Leona (29 IV 440), wówczas nieobecnego w Rzymie z powodu pełnienia z polecenia papieża poselstwa w Galii. Nowo wybrany papież przybył z Galii do Rzymu, gdzie przyjął najpierw święcenia kapłańskie, następnie zaś biskupie.

Św. Leon rozpoczął swój pontyfikat w niełatwych czasach najazdów barbarzyńców na Italię, a także w okresie zagrożeń wiary przez głoszone wówczas błędne nauki i poglądy. Papież zwalczał naukę manichejczyków (sekta religijna głosząca równorzędne istnienie i działanie w świecie potęgi dobra i zła, wędrówkę dusz, brak wolności woli, odgórne zdecydowanie o losie człowieka), pelagian (nazwa herezji - od mnicha angielskiego Pelagiusza, według którego o własnych siłach i bez Bożej łaski można dojść do doskonałości moralnej i osiągnąć zbawienie, bowiem człowiek przychodzi na świat bez skażenia grzechem pierworodnym), nestorian (patriarcha Konstantynopola Nestoriusz uważał, że w Chrystusie są dwie natury: Boska i ludzka, a także dwie osoby, odmawiał więc Maryi bycie Matką Boga, a tylko człowieka), monofizytów (przełożony klasztoru w Konstantynopolu Eutyches głosił, że w Chrystusie jest tylko jedna natura Boska). Papież wykładał autentyczną naukę Kościoła w swoich listach, których pozostało 173. W swoim sławnym liście do patriarchy Konstantynopola Flawiana wystąpił przeciwko błędom Nestoriusza, "genialnie" (H. Fros) tłumacząc zagadnienie dwóch natur w Chrystusie. Z inicjatywy papieża zwołano sobór powszechny do Chalcedonu (451), któremu przewodniczyli legaci papiescy, gdzie też odczytano specjalny list św. Leona do ojców soborowych, entuzjastycznie przyjęty, na podstawie którego ułożono wyznanie wiary, zwane chalcedońskim. Papież ustanowił też swojego nuncjusza w Konstantynopolu, aby mieć stały kontakt z tamtejszym Kościołem, jak i cesarzem. Po św. Leonie pozostało 96 kazań, które głosił w Rzymie, np. z okazji rocznicy swojej koronacji, na Boże Narodzenie, Wielkanoc, Wniebowstąpienie Pańskie, w okresie Adwentu, Wielkiego Postu, w inne uroczystości. Z kazań tych można poznać, jak wyglądała ówczesna liturgia w Rzymie. Kaznodzieja mocno podkreślał prawdę o wcieleniu Syna Bożego, akcentował prymat biskupa rzymskiego, wierząc, że każdy kolejny papież jest następcą św. Piotra Apostoła.

Św. Leon nie tylko bronił czystości wiary, ale też stawał w obronie mieszkańców Italii, Rzymu, broniąc ich mienia i życia. W roku 452 najechali na Italię, od północy, Hunowie pod wodzą Attyli. Nieustraszony papież wyruszył naprzeciw barbarzyńcom i w okolicach Mantui spotkał się z Attylą, przekonując go skutecznie do odwrotu. W trzy lata później papież stanął przed groźnym wodzem Wandalów królem Genzerykiem. Uratował wówczas mieszkańców Rzymuod rzezi, nie mógł jednakże powstrzymać najeźdźców od plądrowania miasta, niszczenia kościołów.

Św. Leon zakończył swoje życie pełne trudów i zasług 10 XI 461 r. Jako pierwszy z papieży został pochowany w bazylice św. Piotra na Watykanie. Nadano mu przydomek Wielki, a papież Benedykt XIV ogłosił w roku 1754 św. Leona Wielkiego Doktorem Kościoła. Św. Leon Wielki jest patronem muzyków i śpiewaków. W ikonografii przedstawia się św. Leona w stroju papieskim z krzyżem, tiarą i księgą Ewangelii. Czasami na jego obrazach umieszcza się smoka dla przypomnienia spotkania papieża z wodzem Hunów Attylą. Liturgiczny obchód ku czci św. Leona Wielkiego przypada na dzień 10 listopada i ma rangę wspomnienia obowiązkowego.

Święty Stanisław Kostka

Stanisław Kostka herbu Dąbrowa (ur. 28 października 1550 w Rostkowie pod Przasnyszem (Mazowsze), zm. 15 sierpnia 1568 w Rzymie) - polski kleryk, jezuita, czczony w Kościele katolickim jako święty, patron ministrantów oraz polskich dzieci i młodzieży. Był synem Jana kasztelana zakroczymskiego i Małgorzaty z Kryskich. Miał 3 braci i 2 siostry. Do lat 12 uczyli go rodzice a następnie jego nauczycielem był Jan Biliński (Bieliński). W wieku 14 lat razem ze starszym bratem Pawłem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Zamieszkał w przyszkolnym konwikcie ale niedługo potem zlikwidowano go i bracia musieli szukać domu gdzie indziej. Zamieszkali w domu luteranina Kinderberga, który zabronił jakiejkolwiek modlitwy, wprowadzania osób duchownych ani nawet wypowiadania się na temat religii w jego domu.

Stanisław połączył naukę z życiem religijnym. W styczniu 1566 roku ciężko zachorował. Bardzo pragnął przyjąć Komunię Świętą, ale Kinderberg nie chciał się zgodzić na wprowadzenie księdza. W nocy miał wizję, w której św. Barbara z dwoma aniołami przyniosła mu Komunię Świętą. Miał też drugą wizję, w której Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus pochyla się nad nim i składa mu w ramiona Dzieciątko. Rano wstał zupełnie zdrowy. Stanisław pragnął wstąpić do zakonu jezuitów, ale nie uzyskał zezwolenia rodziców. W sierpniu 1567 roku, pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. Dotarł do Dillingen w Bawarii (ok. 650 km) i zgłosił się do świętego Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie święty Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu. Mając 18 lat złożył śluby zakonne. Marzył o misjach w Indiach. 10 sierpnia 1568 roku nagle zachorował na malarię i zmarł w Rzymie.

Kult świętego Stanisława Kostki

Kult zrodził się natychmiast i spontanicznie; kiedy w dwa lata później otwarto jego grób, znaleziono ciało świętego nietknięte rozkładem. Został beatyfikowany w 1670 roku przez papieża Klemensa X i kanonizowany przez papieża Benedykta XIII w 1726 roku. Relikwie świętego spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie. Dwieście lat po kanonizacji sprowadzono do Polski cząstkę jego relikwii. W uroczystościach jubileuszowych wziął udział prezydent RP Ignacy Mościcki. Św. Stanisław Kostka jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej, diecezji chełmińskiej i płockiej, Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania i Warszawy. Jest też patronem studentów oraz nowicjuszy jezuickich, polskiej młodzieży a także Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży(KSM).

Od 1983 r. z Przasnysza do Rostkowa wyruszają doroczne diecezjalne pielgrzymki młodzieży. Jego imię nosi Katolickie Gimnazjum i Liceum w Lublinie, popularnie zwane Biskupiakiem. W ikonografii przedstawiany jest w stroju jezuity. Najczęściej jak przyjmuje Komunię świętą z rąk anioła lub św. Barbary. Twarz zawsze młodzieńcza.