Ludzie oczekujący przyjścia Mesjasza żyli wielką nadzieją, że już wkrótce, że dziś pojawi się i wybawi swój lud z niewoli. Zaczytywali się w tekstach prorockich, które zapowiadały i opisywały Zbawiciela. Jedną z ważniejszych ksiąg była ta napisana przez Izajasza. W niej tak wiele tekstów odnosiło się do Syna Człowieczego - Sługi Pana, którego Bóg „ustanowił przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, aby otworzył oczy niewidomym, ażeby z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności". Kiedy pojawił się Jezus napełniony Duchem, jako światłość dla wszystkich narodów, nie został rozpoznany przez wielu. Wizja mężnego, walczącego, silnego Mesjasza, który zbrojnie pokonuje przeciwników nie pasowała do Jezusa z Nazaretu. Nie wczytali się dokładnie w słowa wielu proroków, którzy wspominali miłosierdzie, cierpienie i śmierć Mesjasza. Mistrz z Galilei wchodzi dziś do rzeki Jordan, aby z rąk człowieka przyjąć chrzest. Po nim zobaczyli zgromadzeni „rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie". Możliwe, że spośród zgromadzonych wielu stało się uczniami Jezusa. Podążali za Nauczycielem i Apostołami wszędzie, by słuchać Dobrej Nowiny i widzieć znaki, które na ich oczach wypełniały słowa zawarte w proroctwach.

Rozpoczęły się czasy mesjańskie. Zbawienie dotyka ludzi, miłość miłosierna rozlewa się wszystkich bez wyjątku - nie tylko członków narodu wybranego, ale i pogan, na wszystkich. W szczególny sposób do tej miłości przebaczającej lgną ci, którzy dotąd byli postawieni na margines życia - celnicy, nierządnice, przestępcy, opętani...

Po Zmartwychwstaniu tak niewielu potrafiło zapalić cały świat. Poszli do żyjących w ciemnościach grzechu i opowiadali oraz poświadczali swym życiem prawdziwość Ewangelii. Stawali się ziarnem, które przynosiło obfity plon.

Gdy patrzymy na nasze czasy, to zauważamy jak bardzo różnimy się od tamtych uczniów Jezusa. Brakuje nam wizji, celu, pragnienia, by dzielić się naszą wiarą z innymi. Nie jesteśmy gotowi, by coś ofiarowywać Bogu, a już bardzo sporadycznie własne życie. Przymykamy oko na stawiane nam przez Boga wymagania zawarte w Bożych przykazaniach. Nie wstydzimy się często grzeszności, ba niektórzy nawet się nią chwalą. Możliwe, że Apostołowie widząc nasze życie, potraktowali by nas jak pogan i na nowo ewangelizowali. Pozostawanie w domach podczas niedzielnych Eucharystii, związki niesakramentalne, zabijanie poczętego życia są tego przykładem. Za tymi poważnymi naruszeniami relacji z Bogiem podążają następne - nałogi, „kombinowanie" czegoś w miejscu pracy, zatrzymywanie wypłaty albo jej umniejszanie przez pracodawców, kłamstwa, zdrady, brak szacunku do miejsc świętych, brak wdzięczności za otrzymane łaski, dary...

Jesteśmy ochrzczeni, a więc także posłani do świata, aby go przemieniać. Minął tydzień Nowego Roku, może zobacz, czy przez Twoje słowa i czyny ludzie, których spotkałeś, stali się lepsi, bliżsi Bogu? Czy z kimś porozmawiałeś na temat wiary, relacji do Boga, stanąłeś po stronie Kościoła w rozmowie z innymi, sięgnąłeś po Pismo św., aby Słowo Boże stało się ważną częścią Twojego życia? To jest nasz czas, innej, lepszej okazji do dawania świadectwa o miłości Boga do człowieka mieć nie będziemy. Pamiętajmy, że słowa Chrystusa „kto przyzna się do Mnie przed ludźmi, do tego przyznam się przed moim Ojcem niebieskim" nie straciły nic na swej aktualności. Doświadcz miłości Boga, otwórz przed Nim swe serce i duszę, a potem idź i głoś to każdemu, kogo spotkasz na swej drodze. Ty też jesteś umiłowanym dzieckiem Boga.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl