MOC SAKRAMENTÓW UZDROWIENIA
    Wszyscy potrzebujemy Chrystusowego uzdrowienia, uzdrowienia cielesnego, (koronawirus!) ale też a może przede wszystkim uzdrowienia w tym, co niewidzialne dla oczu. Poraniony człowiek początku XXI wieku już nie kwestionuje, że potrzebuje tu pomocy, ale szuka jej często po omacku. Coraz popularniejsze gabinety psychologów i psychoanalityków, postępy pedagogiki jak się wydaje powinny dawać uzasadnioną nadzieję na wewnętrzną równowagę, na pokój w sercu i pełne miłości relacje z bliźnimi. Tak się jednak nie dzieje - i nie trzeba chyba w tym miejscu tego szczególnie udowadniać. Wydaje się, że mnożące się gabinety psychoterapii i postępy związanych z nią nauk paradoksalnie przynoszą odwrotne od zamierzonych skutki. Stosując daleko idącą analogię można by to porównać do kraju, gdzie wraz z nagłym wzrostem liczby strażaków, wzrosła też liczba pożarów. Sprawa oczywiście jest bardziej skomplikowana, nie tak prosta. Jednak człowiek wiary zraniony grzechem nie musi przecież szukać środków nadzwyczajnych, ponownie „odkrywać Ameryki”.
    Eucharystia, sakrament pokuty, namaszczenie chorych - sakramenty uzdrowienia. Czy w życiu wielu chrześcijan to tylko teoria? Oczywiście, podstawą jest wiara. Jak pisał Soeren Kirkegaard w Pochwale Abrahama: „Dziękujemy ci, ojcze Abrahamie, że przez wszystkie te lata i na wszystkich drogach swojego życia nie doszedłeś dalej, jak do wiary”. A człowiek przecież nie musi więcej, nie musi dojść dalej jak do wiary. Dojść do wiary, której duszą jest miłość. I z wiarą skorzystać z wielkiego daru sakramentów, które uzdrawiają. Tak wiele troski potrafimy włożyć w nasze doczesne życie, jesteśmy bardzo zapobiegliwi i przewidujący. W tym jednak, co, choć niewidzialne, jest ważniejsze, w trosce o nasze zbawienie, w walce ze słabością załamujemy się niepowodzeniami, szukamy po omacku, zaniedbując nierzadko konkretne środki, jakie Chrystus dał nam w Kościele. Wykażmy, choć trochę inicjatywy i na tym polu, a doświadczymy uzdrowienia.
    Wtedy z pewnością doświadczymy przemiany, nowej jakości. I rozpocznijmy ją od tego, co najmniejsze i codzienne. Od zwykłej życzliwości, uprzejmości, szczególnie wobec tych, których Bóg postawił na naszej drodze. Otwórzmy się na uzdrawiającą moc Chrystusa i budujmy świętość w codzienności. Zmieńmy monotonną szarość, która nas przygnębia, w uświęcające obowiązki dnia powszedniego. Z Chrystusem to możliwe, a dla chrześcijan konieczne.

ks. Adam

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl