W dzisiejszej Ewangelii słyszymy przypowieść o ojcu, który zleca swoim dwóm synom pracę w winnicy. Pierwszy się zgodził, ale nie poszedł. Drugi powiedział: „Nie chcę" , ale potem opamiętał się i poszedł. Na proste pytanie Jezusa: „Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?" - słuchający Go arcykapłani i starsi ludu mogli dać tylko jedną odpowiedź: „Ten drugi". Wtedy oni usłyszeli słowa, które musiały ich dotknąć i wzburzyć - Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego, bo oni uwierzyli w słowa głoszone przez Jana Chrzciciela, a wy nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć.

Słowa o odrzucanych przez pobożnych Żydów celnikach i nierządnicach, musiały bardzo zaboleć tych, którzy uważali siebie za pierwszych w drodze do zbawienia. Jezus powiedział tak, aby ich pobudzić do myślenia, by zrozumieli, że wiedza nawet największa odnosząca się do Boga, do znajomości Jego przesłania zapisanego w Księgach Przymierza, nie wystarcza, aby wejść do Królestwa Niebieskiego. Trzeba tym słowom uwierzyć i zacząć według nich żyć. W odróżnieniu od arcykapłanów, czy starszych ludu, pogardzani przez wszystkich „wielcy grzesznicy", poszli do Jana Chrzciciela i uwierzyli jego słowom, wyznawali swe grzechy i przyjmowali z jego rąk chrzest w rzece Jordan. Ci „pobożni" także później nie opamiętali się i nie uwierzyli...

Jakim jestem dzieckiem? - posłusznym słowom wzywającym do pracy, ale leniwym i nie mającym zamiaru wypełniać ich, czy też nieco krnąbrnym, ale później potrafiącym się opamiętać i wypełnić powierzone zadanie. Myślę, że są także ludzie, którzy mówią „tak, idę Panie" i wypełniają je oraz tacy, którzy są wierni swojemu „nie". Jakim jestem?

Z tej Chrystusowej przypowieści płynie do nas jeszcze jedna prawda - wypełnienie woli Ojca polega na zrealizowaniu jej czynem, a nie samym słowem, choćby najpiękniejszym. To potwierdzanie swym życiem wiary, którą wyznaje się słowem, stało się dla Jezusa okazją do wypowiedzenia swoistej pochwały pod adresem „wielkich grzeszników", ale starających się swe życie zmieniać, którzy szukają Boga, słuchają Go i potem te usłyszane słowa wypełniają.

Nie powinniśmy więc nikogo oceniać - „ty jesteś pobożny, tamten nie, a ten to zasługuje na potępienie". To Bóg zna nasze serca i sumienia. Nie jeden raz mówił, że pierwsi będą ostatnimi, a ostatni pierwszymi. To się też tyczy naszych czasów. Bądźmy tymi synami i córkami, które słuchają swego Ojca i to czego od nas oczekuje, wypełniamy. To jest droga do zbawienia, droga nawrócenia, którą poszli celnicy i nierządnice. Jeśli więc powiemy Bogu - „Nie chcę", ale potem się opamiętamy i zachowamy Boże przykazania w życiu, wiedzmy, że idziemy w stronę królestwa niebieskiego. Mamy świadomość, że to „nie chcę", mówiąc po ludzku, musi boleć Boga, tak jak boli(-ało) naszych rodziców, gdy w ten sposób reagowaliśmy na ich prośby, czy nakazy. Warto nie tylko po opamiętaniu, wypełnić to, o co prosili, ale też przeprosić za słowa, które ich zabolały. To samo należy uczynić względem Boga - Jemu też należą się słowa przeprosin. On nam ufa, liczy na nas i pragnie, byśmy w świecie byli znakami Jego Miłości. Tylu jeszcze nie zna Boga i Jego nauki. Mamy za św. Pawłem, który przemówił do nas przez List do Filipian, „mieć na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich".

Bądźmy więc dobrymi synami i córkami, którzy mówią - Idę, Panie - a potem za tymi słowami podążać będą nasze czyny, którymi zrealizujemy wolę Boga. Niech liczyć się będzie dla nas, to co o nas sądzi Bóg, a nie ludzie. Ci bowiem często się mylą w swych osądach i za „pierwszych" uznają tych, którzy mogą być „ostatnimi".

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl