Jest taki czas w Kościele, kiedy mobilizują się wszyscy. Księża wychodzą zza ołtarza i z konfesjonałów. Uczestnicy liturgii stają się bardziej rozpoznawalni. Bliscy, na tle swoich domów i mieszkań nabierają cech własnych, wychodzą z anonimowości, którą jakby nie było tworzy masowa liturgia i obecny nawet w niewielkich aglomeracjach miejskich styl życia.

    W czasie kolędy dla duszpasterza każda nie do końca rozpoznana twarz nabiera rumieńców, staje się konkretną osobą, określa swoje zaangażowanie w życie Kościoła, w życie lokalnej wspólnoty, jaką jest parafia. Te osobiste spotkania z parafianami w różnych narodowych kościołach przebiegają różnie. Studiujący swego czasu w Rzymie polscy księża byli proszeni przez tamtejszych  duszpasterzy do pomocy przy święceniu mieszkań w okresie zaraz powielkanocnym. Polska kolęda ma swoje źródło w obchodach karnawału. Jeszcze nie tak dawno liturgia zaznaczała stopniowe przybliżanie się czasu wielkopostnego i wychodzenie z zimowej bezczynności i świąt.
    Kolęda jako forma liturgiczna jest tego pokłosiem. Tyle, że dzisiaj ma wszystkie obciążenia naszego stylu życia, a więc i pośpiech, i powierzchowność kontaktów.

Zaczęło się od kolędowego spotkania z ludźmi, którzy znaleźli się w kręgu zainteresowań i wpływów Świadków Jehowy. Jak zwykle bywa w stanie transformacji szukali uzasadnienia i poparcia dla swoich decyzji. Potrzeba dyskutowania i zainte­resowania tym innych ludzi wiodła ich do dyskusji. Z tym tylko, że stawiali swoje tezy i zgodnie z nabytą już umiejętnością, chcieli dowodzić jedynie słusznych tez. Jednak dość szybko zabrakło im cierpliwości i pewnie umiejętności przekonywania. Po paru szarpanych spotkaniach rozpoczęła się spokojna i systema­tyczna lektura Pisma Świętego. Od początku. Słowo po słowie, zdanie po zdaniu. I tak dopiero po 18 latach dotarliśmy do końcowej księgi obu Testamentów, czyli do Apokalipsy.
Przez wspólnotę czytelników Pisma Świętego przewinęło się sporo osób. W przewadze pań. Niektórzy z tej wspólnoty nie żyją inni trwają od początku. Podniosła i uważna lektura ze skromnym komentarzem pozwala smakować w Objawionym Słowie. Pozwala dostrzec wielkoduszność Boga i umiejętność człowieka, a razem to połączone wzbogaca człowieka w wymiarze duchowym, intelektualnym i moralnym, gdzie wiedza w sposób naturalny przechodzi w czyn. W lekturze Pisma Świętego, choć jest tłumaczone z języka Narodu, w którym powstało, wszystko jest ważne, nawet jak mówi ksiądz Waldemar Chrostowski (znakomity biblista polski) „pusta przestrzeń miedzy wyrazami”. Te długie lata lektury Pisma Świętego pozwalają nam powiedzieć, że żadne z Bożych Słów, które miały poinformować człowieka o rzeczach wielkich i małych nie są nam obce. Wybrzmiewały w klimacie modlitwy, zasłuchania, trafiały, więc na podatny grunt, a że „Słowo Boże jest żywe i skuteczne” robiły swoje. Dały nam poczucie radości z osiągniętego celu, z dokonania, które nie jest udziałem wielu. Takiego posłuchania Słowa, któremu nie towarzyszyły żadne cele doktrynalne, apologetyczne, ale pełne ufności zwrócenie do Boga, który na „różne sposoby przemawia do człowieka”.
    Teraz, kiedy skończyła się nam już lektura Pisma Świętego będziemy się z rozwagą pochylali nad niektórymi księgami apokryficznymi, które wianuszkiem otaczały księgi kanoniczne często tworząc i grunt i klimat, w którym owocowało Słowo Boże z woli Boga samego spisane na nasz pożytek, aby służyło nam po „tysiączne pokolenia”.

W uroczystość Objawienia Pańskiego Ruch Światło-Życie zebrał się w Konwikcie o godz. 17.00 na Mszy św, a następnie wspólnota udała się do Kaplicy Ośrodka Rekolekcyjnego, by wyśpiewać mnóstwo kolęd

Kolejny rok możemy już tylko wspominać. W Kościele Powszechnym pod pasterskim przewodnictwem Papieża Benedykta XVI, godnym następcy naszego wielkiego Rodaka Jana Pawła II. Rok, w którym narasta oczekiwanie na wyniesienie na ołtarze Papieża – Polaka i jednocześnie kapelana Solidarności Ks. Jerzego. Rok, który w kościele polskim upłynął bez większych wydarzeń, jedynie w ostatnich dniach na stosunkowo krótką kadencję na Stolicy Prymasów Polski zasiadł syn ziemi kaszubskiej Jego Eminencja Ksiądz Arcybiskup Henryk Muszyński. W naszej parafii do listopada wszystko biegło utartym torem.
    W uroczystość Wszystkich Świętych obowiązki proboszcza w Gdyni na Małym Kacku objął  Ksiądz Zenek. Po ponad 15 latach posługi duszpasterskiej wśród nas z woli Metropolity Gdańskiego obejmuje obowiązek przewodniczenia wspólnocie wiernych. Zapamiętamy bezgraniczne oddanie ks. Zenka wszystkim, bo tę umiejętność posiadł jak mało, kto. Wspólnota, której służył będzie tylko się cieszyć może, że otrzymała tak oddanego kapłana. Pożegnaliśmy też ks. Leszka. Po ponad 5 latach pracy w naszej parafii, Ksiądz Arcybiskup Metropolita obok obowiązków wykładowcy w Seminarium ustanowił go wikariuszem w parafii Opatrzności Bożej w Gdańsku, gdzie od 3 lat pracuje ksiądz Krystian. Do naszej parafii z postanowienia biskupiego trafił ksiądz Piotr, a więc w nieco pomniejszonym składzie będziemy musieli sprostać obowiązkom pasterskim w naszej parafii. Jedyną pociechą jest to, że Kościołowi patronuje w tym roku św. Jan Maria Vianney. Jego wstawiennictwo i poranna modlitwa różańcowa przed Najświętszym Sakramentem nabożnych niewiast napawają nas nadzieją, że sprostamy wymaganiom i potrzebom wspólnoty, do której „wolą Biskupa” Bóg nam posłał. Rok Kapłański jeszcze raz pokazuje nam, że Eucharystia znajduje się pośrodku Kościoła a Bóg troszczy się o to, aby Kościołowi nie zabrakło szafarzy miłosierdzia.

Boże Dziecię z swoją Rodziną z Nazaretu Maryją i Józefem niech Wam błogosławi, ukazuje dobro, jakie odkrywa bliskość drugiego człowieka, dodaje sił i zwiększa potrzebę przystawania ze sobą w tej małej wspólnocie ludzkiej, jaką jest rodzina, aby zakusy mocy złych nie wstępowały w progi domostwa Waszego.

Niech łaska Boga Najwyższego opromienia Wasze serca, by z ich męstwa rodziło się wszelkie dobro; błogosławiony pokój, zdrowie, dostatek i wszelka doczesna szczęśliwość i nieśmiertelna wieczność.

Drogim parafianom i gościom pragnę w imieniu swoim i współpracowników złożyć życzenia obfitych darów Bożych, by pozwoliły zachować radość i w niedostatku, by pozwoliły cieszyć się radością obdarowanych. By przyniosły pokój i radość, pozwoliły wypocząć wśród swoich, wypowiedzieć, choć parę pokrzepiających słów bez zbytniego pośpiechu.

Zadowolenia z  tego, że wszyscy wreszcie jesteśmy razem, z głęboką nadzieją, że ta nawet krótka bliskość naprawi dotkliwą rozłąkę, bolesną nieobecność zrodzoną z gonitwy za chlebem.

Boża Dziecina niech wszystkim użycza swych łask, które z ubogiego przyjścia Boga na świat się rodzą.

W oczekiwaniu na to najważniejsze rodzinne święto, które w naszej polskiej i katolickiej tradycji rozpoczyna się Wigilią, wspólnoty działające przy naszej parafii będą przeżywały swoje spotkania opłatkowe;

Klub Seniora w poniedziałek 14 grudnia o godz. 14⁰⁰ w salce konwiktorskiej;

Akcja Katolicka w środę 16 grudnia, po Mszy św. wieczornej o godz. 18⁰⁰ w Konwikcie.

W przyszłą niedzielę tj. 13 grudnia 2009r. w naszej Świątyni zagoszczą dzieci i wolontariusze wraz z siostrami Albertynkami ze Świetlicy Środowiskowej przy ul.  Kopernika 16 w Wejherowie.        
    Dzieci od kilku miesięcy trudziły się przy wypiekaniu i strojeniu pierników a także przy misternej dekoracji kartek świątecznych. Wszystko to po to, by własnymi siłami zdobyć trochę funduszy na potrzeby świetlicy. Po zakończeniu Mszy św. będzie możliwość zakupu smacznych pierników, których przecież nie może zabraknąć w Święta Bożego Narodzenia, jak również ślicznych kartek wykonywanych ręcznie.
    Wszystkich ludzi dobrej woli zapraszamy do wzięcia udziału
w kiermaszu , by sprawić trochę radości tym "najmłodszym" z naszej parafii. Za każdy gest dobroci i ludzkiej wrażliwości składamy serdeczne Bóg zapłać.   

Wszystkich uczestników i sympatyków Pieszej Pielgrzymki Kaszubskiej z Helu na Jasną Górę serdecznie zapraszamy na tegoroczne spotkanie opłatkowe. Rozpocznie się ono Eucharystią, odprawioną w kościele pw. św. Apostołów Piotra i Pawła w Pucku w III niedzielę Adwentu, czyli 13 grudnia 2009r. o godz. 13¹⁵.

Następnie przejście do Centrum im. Biskupa K. Dominika na wspólną agapę.