Wypowiedział je Pan na tle otaczających Go tłumów - morza ludzi prostych, uczciwych, naznaczonych niejednokrotnie cierpieniem, spragnionych jakiejkolwiek pociechy. Tymczasem pociechą dla nich miał być ich własny stan, znoszone (często bez nadziei) przeciwności. Zaiste: trudna była to mowa... Odsyłanie utrudzonych ludzi w nadziei do jakiejś bardzo odległej przyszłości? A cóż to za pomysły? Zbyt tania ta pociecha.
   A jednak... Słowa błogosławieństw padły przecież z ust samego Boga - naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ten przecież wiedział, co mówi. Ostateczna wizja zbawionych z Księgi Apokalipsy nie ogranicza się przecież do 144 tysięcy opieczętowanych. W ślad za nimi ukazał się “wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć”. Takie tłumy nie mogą się składać wyłącznie ze zdrowych, bogatych, wykształconych itp. Tam są przede wszystkim utrudzeni - jeśli pozostali wierni...    

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl