Smutny i tragiczny to czas – czas niewoli. I jeszcze ta służba u Nabuchodonozora… Najprzystojniejsi młodzieńcy, ze znaczących rodów, inteligentni i sprawiedliwi, którzy mogliby wielkie usługi oddać własnemu narodowi, stali się sługami obcych…

Jednak i to nie działo się bez woli Bożej. Wiemy doskonale, że Pan Bóg potrafi i na krzywych liniach pisać prosto. Dlatego wydarzenie opisane w dzisiejszym pierwszym czytaniu wbrew pozorom przyczyniło się do uwielbienia Boga. Sen wyjaśniony przez Daniela Nabuchodonozorowi miał właściwie jedno zadanie: wskazać, że jakakolwiek budowla, jakiekolwiek przedsięwzięcie, które za podstawę nie bierze Boga, skazane jest na niepowodzenie. Cóż z tego bowiem, że król ów zarządzał wielkim terytorium? Cóż z tego, że złotem i srebrem odznaczało się jego panowanie? Nie było tam Boga, a podstawa – choć solidna, żelazna – to przecież pomieszana z tym, co ziemskie, z mulistą gliną i dlatego nie jest w stanie udźwignąć ciężaru pychy i niesprawiedliwości, na której się wznosi.

Ileż to imperiów dumnie podnosiło głowy! Wiatr prostował ich sztandary na niebie, pod którym trzęsła się ziemia od stukotu butów żołnierskich i kopyt końskich. Egipcjanie, Grecy, Persowie, Rzymianie… ilu ich tam jeszcze? Wszystkie potęgi przeminęły. Ostanie się tylko ta jedna: ów kamień, który uderzył w kolosa bez solidnej podstawy i rozrósł się do rozmiarów góry potężnej. Jako żywo przychodzą więc na pamięć prorocze słowa odnoszące się do Chrystusa: „Kamień odrzucony przez budujących stał się głowicą węgła”. Tak to On i tylko On. W miłości zjednoczony z Ojcem jest nie tylko zwycięzcą, ale i wspomagającym do zwycięstwa wszystkich, którzy z Nim się jednoczą. Nie zapomnijmy tej lekcji.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl