Każda wspólnota ludzka musi mieć swoje rządy, swoją hierarchię i swoje prawa. Zawsze ktoś musi rządzić. Poczynając od najmniejszej – jak się to mówi – komórki społecznej, jaką jest rodzina poprzez społeczność szkolną, zawodową czy narodową – wszystkie potrzebują sprawnego zarządzania. W dawnych czasach funkcję zarządcy sprawował król. Jego urząd skutecznie zohydziła nam Wielka Rewolucja Francuska, ogłaszając tyranami dotychczasowych władców, sama zaś bezprawiem i okrucieństwem wymuszając posłuch pośród słabych. Gdy już dopełniła zemsty nad żyjącymi, a nawet martwymi od wieków monarchami, ogłosiła upadek dotychczasowego porządku na rzecz władzy ludu. Lud tymczasem zyskał niewiele. Dotychczasowych panów zastąpili inni, z pewnością nie lepsi, ale bardziej okrutni i prymitywni, a przez to nieprzewidywalni. Różnica polegała jeszcze na tym, że ci drudzy nie musieli brać odpowiedzialności za cokolwiek. Kolegialne bowiem ciała to mają do siebie, że wprowadzają tzw. rozproszenie odpowiedzialności. Inaczej przecież było z królami, którzy nie przejmowali królestwa na jedną, czy dwie kadencje. Oni wiedzieli, że królestwo jest ich gospodarstwem, za które odpowiadają najpierw przed swymi poddanymi, następnie przed historią, a wreszcie przed Bogiem. Chcieli też potomstwu swemu przekazać to dobro w jak najpiękniejszym porządku. Zdarzali się, owszem, tyrani, ale ci prędko kończyli swój żywot. Znakomitą większość z nich można było jednak nazwać dobrymi pasterzami.

Tak właśnie spojrzeć należy na Chrystusa jako Króla. Przecież nie tyran przyszedł na ten świat, pozbywając się wszystkiego, a oddając całkowicie do dyspozycji swej oblubienicy – Kościoła. Nie tylko więc nauczał, karmił, leczył czy wskrzeszał, ale i noc potrafił poświęcić na uczone dysputy z Nikodemem, mimo zmęczenia dzieci przygarniał, a na koniec cierpiał niewinnie i śmierć poniósł dla swoich umiłowanych. Tak właśnie pojmował swe królowanie, bo „królestwo Moje nie jest z tego świata”. Wszystko dla innych, nic dla siebie – oto dewiza prawdziwego władcy, pojmującego królowanie jako służbę. Dlatego tak wielu mamy pośród świętych i błogosławionych królów i książąt, a premierów? Prezydentów? Sekretarzy?...

Chrystus Król nie byłby w stanie skrzywdzić kogokolwiek. Jeśli śmierć za nas przyjął, to oznacza, że wszystko nam odda, byleśmy Jemu wierni pozostali.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl