Po charakterze czytań przeznaczonych na dzisiejszą niedzielę rozpoznajemy, że zbliża się koniec roku kościelnego. Czytania te, zwłaszcza zaś pierwsze i Ewangelia, brzmią typowo apokaliptycznie. Oto bowiem zbliża się koniec… Jaki koniec? – Z pewnością koniec świata.

Istotnie wiele mówiło się – i mówi – o końcu czasów, o końcu świata, ale przecież nikt tego jeszcze nie przeżył. Nawet literatura czy sztuka fantastyczna, mierząc się z tym problemem podsuwają tak wiele sprzecznych ze sobą wizji, że nie sposób było poważnie je traktować. A tu tymczasem Pan Jezus, jak najbardziej poważnie, mówi swoim słuchaczom, że „nie przeminie to pokolenie zanim się to wszystko stanie”. Co się stanie? Tu jest Mistrz z Nazaretu bardzo precyzyjny. Wszystkie symptomy strasznych dni sprawdziły się już aż nadto dokładnie, stąd egzegeci wskazują na czas powstania tejże Księgi już po tzw. powstaniu żydowskim, krwawo stłumionym przez Rzymian.

Co jest jednak cechą utworów o charakterze apokaliptycznym? Otóż cechą konstytutywną apokalipsy nie są wcale dramatyczne, przerażające obrazy. Owszem – również, ale przede wszystkim apokalipsa nieść ma pociechę. I to jest jej podstawowym przesłaniem. Stąd i refren psalmu responsoryjnego na dzisiejszą niedzielę brzmi: „Strzeż mnie, mój Boże, Tobie zaufałem”. Mimo grozy sytuacji, a może zwłaszcza ze względu na nią, trwa jednak zaufanie do Boga. I o to właśnie chodzi. Nikt z nas nie wie przecież co się z nim stanie. Nie wiemy, co nas czeka jutro, pojutrze… czy nie spadnie na nas nagle nawała nieszczęść, przepowiedzianych przez proroków, czy samego Chrystusa Pana. Niezależnie jednak od okoliczności ważne jest, by zachować ufność w Panu. Nic nam wówczas nie zagrozi.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl