Wielu jeszcze pośród nas jest świadków poprzedniego systemu. Pamiętają zatem rozmaite sposoby indoktrynacji od ideologicznych pogadanek rozpoczynając poprzez spotkania, akademie, telewizję, radio, prasę, sztukę – na plakatach kończąc. W pamięci pozostają ludzie, którzy jakoś w tej sytuacji musieli się odnaleźć na przykład jako nauczyciele. Trzeba było mieć wiele odwagi, aby na lekcjach języka polskiego mówić o biblijnym opisie stworzenia człowieka, czy też na historii przemycić temat 17 września 1939 roku. Byli przecież tacy nauczyciele. Byli też i tacy, którzy wbrew sobie realizowali program nauczania, a wtedy wyraźnie się wyczuwało, że za tymi słowami nie stoi dusza… Człowiek ów sam nie wierzył w to, co mówił.

Może nie należy jednak tak daleko cofać się w historię. I dziś przecież, nie tylko pośród nauczycieli, ale i wśród dziennikarzy, polityków, czy zwykłych lokalnych działaczy znaleźć można chmury przez wiatr pędzone. Ludzie bez wyrazistych poglądów, ale za to doskonale wyczuwający oczekiwania. Wystarczy je w odpowiednim czasie zauważyć, właściwie zinterpretować i umieścić w programie wyborczym, a sukces gwarantowany. Nic dziwnego, że sami wyborcy coraz bardziej niechętnie korzystają ze swego przywileju, skoro dostępny wybór porównywali niejednokrotnie już do alternatywy między dżumą a cholerą…

Wchodzący w skład partyjnych machin niewiele mogą. Zawsze będą uzależnieni i dlatego niejednokrotnie potrzebują psychologicznych terapii – by bez uszczerbku na zdrowiu od czasu do czasu przejrzeć się w lustrze… Kombajn polityczny nie będzie jednak dla nikogo usprawiedliwieniem na Sądzie Ostatecznym. Nie partie ni ideologie będą sądzone, ale pojedynczy człowiek. Szkoda więc czasu na poszukiwanie klakierów i przymilanie się im. Życie jest tak krótkie, że każdą chwilę trzeba wykorzystać dobrze – to znaczy przede wszystkim być pewnym raz obranego kierunku i działać. Jeśli ktoś jest pewny fundamentu, nie będzie się bał wznieść na nim najpotężniejszą budowlę.

Chrystus nie miał cienia wątpliwości – i tą pewnością wzmacniał swoich uczniów. Znając wartość właściwej drogi, nie zniżyłby się do oczekiwania na aplauz. Był pewny swego i dlatego budził zdziwienie: Mówi jakby miał władzę. Istotnie – miał. I to nie darowaną, dzierżawioną, ale realną i wieczną. Wobec niej wszelkie ludzkie zależności nikną. To prawda, że życiem to przypłacił – ale tylko na chwilę. Warto więc być blisko Niego, pamiętając o przestrodze: Cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl