A wydawałoby się, że powinno wystarczyć owym prześladowcom apostołów, że zmusili ich do ucieczki ze swego miasta. Niestety, nie. Zacięci w uporze podążyli ich śladem, dotarli do Listry, chcąc tam dopełnić swej zemsty nad „wichrzycielami”. Użyli wszystkich swych wpływów, by „uciszyć” owych nieszczęśników. Udało się – ukamienowali Pawła i wywlekli poza miasto, sądząc, że nie żyje.

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus przypomina nam, co powiedział swoim Apostołom: Niech się nie trwoży serce wasze, ani się nie lęka. Pawłowe serce nie znało lęku. Może w momencie kamienowania przypomniał mu się Szczepan, na którego śmierć w podobnych okolicznościach on się zgadzał? Może nawet modlił się do niego? Nie wiemy – dość, że cudem wyrwany ze szponów śmierci, nie tylko wszedł z powrotem do miasta, ale cofnął się do tych miast, z których poprzednio go wyrzucono, tam ukazując się niemalże jak Chrystus po zmartwychwstaniu i dając świadectwo opieki Boga nad tymi, którzy Mu ufają.

Okazuje się więc, że istnieją swoiste „koła zainteresowań”: ci, którzy potrafią jednoczyć się w złym dziele, gotowi posunąć się nawet do uśmiercania konkurentów oraz ci, których okoliczności zewnętrzne nie są w stanie wybić z rytmu podążania za głosem Bożym. Do takich z pewnością należał św. Paweł. Odtąd nie w głowie była mu ucieczka. Teraz rozumiał już na pewno, że bez woli Bożej nic się nie dzieje. Skoro zaś Bóg przeznaczył go do wykonania konkretnego dzieła, nie dopuści, by spotkała go krzywda, zanim dzieło to nie zostanie spełnione.

Lęk obcy jest sługom Boga. Czy i mnie się on nie ima?

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl