A szkoda – zdaje się mówić do uczniów Pan Jezus – bo tak wiele mam wam do powiedzenia. Widać, że trzyletni okres kształcenia teologicznego przy boku Mistrza jest zbyt krótki. (Może dlatego formacja seminaryjna trwa dziś sześć lat?) Nie mówi On, że nie są w stanie zrozumieć, ale znieść. To jakaś różnica? Pewnie tak. Małe dziecko, przygotowujące się do pierwszej Komunii św. jest w stanie nauczyć się na pamięć umęczon pod Ponckim Piłatem i wiele innych trudnych zwrotów, ale niekiedy i w klasie czwartej – egzaminowane z przykazań – powie chrzcij ojca swego i matkę swoją… Niby wie, a nie rozumie. Apostołowie podobnie: niby wiedzieli, niby rozumieli, ale przecież nie do końca. Buntowali się choćby na myśl o odejściu Pana. Niby wiedzieli, niby rozumieli potrzebę, a jednak…

My – ludzie od lat ochrzczeni, my – uczniowie Pana, my – niejednokrotnie legitymujący się dyplomami magisterskimi czy doktorskimi, również wielu spraw nie jesteśmy w stanie znieść. Niby rozumiemy – tak po ludzku, potrafimy przyjąć do wiadomości, ale wewnętrznie się buntujemy, pytając niekiedy: Gdzie jest Bóg? albo Gdzie On był w tym czasie? Jak trudno zrozumieć Boga i Jego logikę! Jakże wielu w życiu było tych, którzy – podobnie jak słuchacze św. Pawła – owe najważniejsze sprawy wyśmiewali albo mówili: Posłuchamy cię o tym innym razem. Paweł miał dobry plan, logicznie rozumując zasłużył na pochwałę, chciał pozyskać tych, którzy oddawali cześć nieznanemu Bogu. Chciał jednak za szybko. Nie uwzględnił nauki Chrystusa: jeszcze znieść nie możecie. Ziarno jednak zostało posiane. Przy odpowiedniej pielęgnacji będzie powolutku wzrastało i nie wiadomo jaki jeszcze przyniesie owoc. Z buntowników na lekcjach religii – bywało – że wyrastali bardzo gorliwi kapłani.

Odnośniki do dzisiejszych czytań:

• w serwisie Mateusz.pl
• w serwisie Niedziela.pl
• w serwisie Paulus.org.pl